|
||||||||
“ I’m saying that I’m nearer the end than the beginning, but that doesn’t scare me. Not at all!… “ Robin Leonard Trower (°1945) is een Brits gitarist, die eerst met Procol Harum en daarna met zijn eigen trio, de Robin Trower Band, naam maakte. Trower groeide op in het graafschap Essex, langs de kust bij Southend-on-Sea, in het Oosten van de UK. Op zeventienjarige leeftijd richtte hij The Paramounts op, waar een medeleerling van de Southend High School, Gary Brooker zich later bij aansloot. Na vier jaar (in 1966) viel het bandje uit elkaar. Trower richtte toen The Jam op, een trio, wat later zijn handelsmerk werd. Gary Brooker had inmiddels Procol Harum opgericht en vroeg zijn oude vriend Trower om toe te treden. Trower deed dit in 1967 maar verliet de band in 1972. Hij werd dan vervangen door Dave Ball. Trower richtte zich weer op het triowerk. Daarbij verliet hij eigenlijk de popmuziek en kwam hij terecht in de blues wereld, waarbij zijn gitaarspel sterke gelijkenis vertoonde met dat van Jimi Hendrix. Eerst heette de band Jude met als line-up Frankie Miller (zang), James Dewar (bas) en Clive Bunker (drums), de laatste was afkomstig van Jethro Tull. Tot een plaatopname kwam het met Jude niet. De band viel uit elkaar. Een tweede poging werd in 1973 gedaan onder de naam Robin Trower Band, een trio bestaande uit Trower, bassist James Dewar en drummer Reg Isidore (1949-2009). De eerste drie albums onder de deze bandnaam werden geproduceerd door Matthew Fisher, ook ex-Procol Harum, die later een langlopend conflict met Brooker kreeg omtrent de rechten van de hits van Procol Harum. De drie albums, waarvan ‘Bridge of Sighs’ [1974] (“Brug der Zuchten”) het bekendste werd, lieten weliswaar een eigen geluid horen, maar Trower kreeg steeds vaker de naam een “kopie” van Jimi Hendrix (de “white” Hendrix) te worden, wat hem zijn (muzikale) carrière lang bleef achtervolgen. Waarschijnlijk onder invloed van de punkbeweging probeerde Trower in de loop der jaren los te komen van het steeds maar verder produceren van de muziek in plaats van te musiceren. Het resultaat was, dat zijn albums vanaf ‘In City Dreams’ [1977] minder verkochten (het was zijn laatste album waarvoor hij een gouden plaat kreeg!). Toen de punkbeweging weer op haar retour was, trok Trower op met de (toen al) veteranen Jack Bruce (Cream) en weer zijn oude slagwerkers Reg Isidore en zijn vervanger, de Amerikaanse rocker Bill Lordan. Vanaf dan speelde Trower alleen nog in wisselende combinaties met “derden”. Oude vrienden zoals Jack Bruce kwamen en gingen, maar ook Dave Bronze (ook ex-Procol Harum) en Davey Pattison uit Gamma speelden voor kortere of langere periode met hem. In 2006 werden opnames gemaakt van een optreden in Bonn, ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag. Opnames gemaakt door de WDR verschenen zowel op DVD als op CD: ‘Living out of Time: Live’. In 2007 speelde Trower weer samen met Bruce en volgde er het album ‘Seven Moons’ [2008], met gelegenheidsdrummer Gary Husband, ook al veteraan. “ If I went tomorrow, I’d feel like I’d been blessed with being able to achieve an incredible amount as a musician... “ Als opvolger van ‘Time and Emotion’ [2017] wordt er deze maand ‘Coming Closer to the Day’ uitgebracht. Achter de titel, die veel over Trower’s kijk op het leven zegt, zitten twaalf nieuwe songs, die heel levendig klinken. Het album werd opgenomen in Studio 91 in Newbury, met ingenieur Sam Winfield. De opener “Diving Bell” “is waarschijnlijk mijn favoriete nummer op het album” (zo vertelt Trower) en “Truth Or Lies”, “was behoorlijk moeilijk om te doen. Ik hou van het nummer. Ik heb het al een keer opgenomen, maar was er niet blij mee, dus begon ik opnieuw. Het heeft een behoorlijk sterke vroege R & B-smaak. Dat nummer gaat niet echt over mij. Ik schreef het nummer vanuit het gezichtspunt van een jongen wiens liefje hem bedroog…”. “Someone Of Great Renown”, “ook dat nummer gaat niet over mij, maar het is misschien iemand die ik zou willen zijn…". “Lonesome Road”, gaat hij verder "dat gaat over mij als ik aan het toeren ben en me afvraag hoe lang ik ermee door kan gaan. Dat komt zeker uit mijn hart en hoofd”. “Ghosts” “gaat over dingen uit het verleden, waar je faalde in je persoonlijke leven”. “Don’t Ever Change” “is een liefdesliedje, een erg gemoedelijke, gemakkelijke sfeer, maar toch redelijk soulvol…". Trower speelt op 'Coming Closer To The Day' alle instrumenten, behalve de drums. Zijn baslijnen zijn soepel en ritmisch, zijn zang wat grommig en het leadgitaarwerk draagt opnieuw alleen maar bij aan zijn reputatie als een van de geweldige solisten van de laatste vijf decennia. Voor de muzikant Robin Trower gaat het leven nog even gewoon verder als zijn songs in zijn hoofd zitten, de lampen in zijn Marshall-versterker gloeien en zijn handen over de hals van zijn Fender Stratocaster glijden. Dan begint de muziek te stromen: rauw en echt, gespeeld met vuur en vaardigheid, onaangetast door commerciële ambities en vergezeld van teksten die tot het lef van de zaak komen. Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up (without prejudice!): Discography ROBIN TROWER (BAND): With PROCAL HARUM: With JACK BRUCE: With BRYAN FERRY (BAND*):
|
||||||||
|
||||||||
.jpg)
